Drucken

Das Lied vom Brölbach

von Hermann Hermerath

 

Mir senn nett vom Schweizer Land,

nett us dr Steiermark.

Mött Jeld seng mir knapp draan,

mir kennen komm en Mark,

doch maht aus datt jarnüüs mie,

söß seng mir jesund,

krakeelich seng mir nie,

datt hätt senge Jrund.

Aus heimat litt em wunderschöne Bröldal joo,

di holla di, holla di ho.

 

 

Wie dr Herrjott damals die Erd

jrad fädig hät jemaht,

do besüht hä sech den Wert

wohl am dem sebbenten Daach.

Do süht hä noch en leddig Parzell

Em bergischen Laan.

Doo kritt hä sech den Brell

Un jit sich noch es draan.

Nu passt es op, watt wegger möt dem Pläh jeschoh,

di holla di, holla di ho.

 

Hä maht us dem schwarzen Loch

ohn en beschen Möh und Qual

en herrlech döngen noch,

datt joof aus Brölbachdal.

Dr Meddag woor ald durr,

wie hä datt jemaht.

Hä luurt es op de Uhr

on hätt jelaach.

Dr Meddach ös em Bröldahl om zwei Uhr ojoh,

di holla di, holla di ho.

 

 

Dodropp hä im Hommerschen steht

on besüht sech seng Werk.

En Oochenbleck verjeht,

dä es sechs Wochen stärk;

denn em seng dausend Johr

wie eenen Daach.

Datt witt us nömmer kloor,

dafür sen mir ze schwach.

Dä Ochenbleck, dä es em Hommerschen Höck noch doo

di holla di, holla di ho.

 

 

On trecke mer keenen Weng

keen Palmen und Zitron,

mir können och jlöcklich seng

be'i E'eppel un bei Ko'en.

On wenn och de Höll es ro'est

dr Herrjott bewahrt

i'esch rääch senngen Sonndagskro'es,

datt Land an dr Bach.

Dröm schlägt ming Herz der Heimat, mengem Bröldahl zo,

di holla di, holla di ho.